Als we tijdens de vakantieperiode over een duurtester beschikken, dan proberen we natuurlijk ook te kijken of die auto ook als vakantie-auto voldoet. Dat was voor mij even schakelen. We zouden namelijk met mijn eigen auto en caravan op vakantie gaan. Ik hoorde pas vlak voor de vakantie dat ik over een Aiways U5 als duurtester kon beschikken.
Met of zonder caravan?
Die Aiways U5 heeft geen trekhaak en is naar mijn mening ook niet de meest ideale caravantrekker. Zouden we de caravan daarom maar in de stalling laten staan en de camping in Osttirol annuleren? Konden we op korte termijn – het was eind juni – nog alternatieve accommodatie vinden, en tegen een redelijke prijs. Het was even zoeken en rekenen maar inderdaad, de caravan bleef in de stalling. Onze bestemming veranderde ook een beetje. In plaats van ruim 2 weken Osttirol werd het een weekje naar een B&B in de bergen ten westen van het Gardameer en aansluitend een weekje Osttirol.
De heenreis
Zaterdag eerst nog met mijn schoonouders een rondje door Salland gereden. Een elektrische auto is best een belevenis voor die mensjes van ver in de 80. Ook het opladen met een laadpas was helemaal nieuw voor ze. Zondags moesten we zoonlief naar zeilkamp in Friesland brengen en maandagochtend gingen we rond 8 uur op pad.
Vanuit Zutphen is de Duitse grens gauw gepasseerd en dan kom je op een kaarsrecht stuk Autobahn waar het natuurlijk heel moeilijk is om niet flink op het gaspedaal te trappen. Met de nodige zelfdiscipline en een blik op het energieverbruik besloten we dat we op de rustige, saaie stukken 120 km/u zouden rijden en dat de snelheid op de rustige stukken vanzelf een stuk lager zou zijn. Daarbij probeerde ik het gemiddelde verbruik te beperken tot 20 kWh/100km. Dat pakte in de praktijk aardig goed uit.
Op de bonnefooi
Ook besloot ik om – het is immers vakantie – dit keer geen gebruik van een routeplanner als ABRP gebruik te maken. We hielden het heel eenvoudig: zodra er nog ongeveer 150 kilometer actieradius was, zochten we via de TomTom-app een laadstation op ongeveer 60 tot 80 kilometer afstand op. Bij voorkeur eentje met meerdere laadzuilen, zodat je niet met 3 auto’s op die ene laadzuil staat te wachten.
De laadpauzes zelf – dat waren er drie tot de Duits/Oostenrijkse grens – brachten we relaxed in de nabijgelegen horecagelegenheid door. Dat koffiedrinken duurt ook vaak wat langer dan de bedoeling is, en is dan is de accu ook iets voller dan de bekende 80 procent. Geen centje pijn dus en de rit ging voorspoedig.
Eerste overnachting
Tegen etenstijd arriveerden we in ons hotel vlak voor de Oostenrijkse grens. Daar was geen laadpaal – al hadden we onze Mode 2 lader misschien wel bij de nabijgelegen camping kunnen gebruiken. Het plan was dat ik de auto ’s avonds even naar het dorpje zou rijden en op een van de laadpalen bij het gemeentehuis zou aansluiten. Daarna een gezonde wandeling van zo’n 20 minuutjes terug naar het hotel, en de volgende ochtend weer een gezonde wandeling naar de auto. Helaas kwam er ’s avonds alleen een enorme onweersbui aan. Onderstaande foto was nog slechts een voorproefje. No way dat Bas in dat noodweer op die kale heuvel voor bliksemafleider gaat spelen….
Dag twee en de wet van Murphy
Plan B had ik al paraat: in het dorpje staat bij de supermarkt ook een redelijk nieuwe 160 kW snellader. Daar reden we de volgende ochtend naar toe. Aansluiten, laadpas erlangs en ja hoor, er gebeurt wat. Nog even afwachten tot er daadwerkelijk wat energie wordt geladen en daarna aan de ‘Kaffee und Kuchen’ bij de bakker aan de overkant. Het is vakantie, nietwaar? Na een half uurtje terug naar de auto, om te constateren dat de blauwe lamp van de laadzuil netjes brandde, dat de ventilatoren van de laadzuil en auto zich zoals gebruikelijk lieten horen, maar dat er eigenlijk geen sikkepitje geladen was… Sterker nog: de accu was ontladen in plaats van opgeladen, en wel van 13 naar 4 procent. Oeps….
Nu waren er nog meer snelladers in de omgeving, maar te ver om daar met die 4 procentjes naar toe te rijden. De exploitant gebeld, die de laadzuil netjes resette. Dat hielp helaas niet. Over naar Plan C: een paar honderd meter rijden naar de laadpalen bij het gemeentehuis. De Aiways laadt maar met 1 fase maar gelukkig waren het daar 22 kW laadpalen. Hierdoor konden we de auto gelukkig nog met een snelheid van 6,6 kW opladen. De omgeving was daar best wel mooi, dus we hebben daar anderhalf uur gewandeld. Gelukkig is de natuur daar prachtig. Ergens een beetje balen natuurlijk, maar zeker geen drama.
Gebed zonder eind
Terug bij de auto zetten we de 3 andere snelladers in de navigatie. Airco uit, rijmodus op Eco, en heel rustig rijden naar de dichtstbijzijnde snellader. Ik had al gezien dat dat er net zo eentje was als degene die onze accu leeg had getrokken. Toch even geprobeerd, ook met de andere laadpassen en met betaling via de QR-code, maar helaas. Geen sjoeger. Op naar de volgende laadzuil, zo’n 10 kilometer verderop.
Helaas, ondanks het feit dat de laadpaal-apps zeiden dat er recente laadsessies waren, zat die onder een dikke laag stof en spinrag. En uiteraard gaf hij ook geen sjoeger. Vreemd, bij een groot tankstation op een super goede locatie bij de drukke grensovergang, maar het zij zo. De volgende snellader, je raadt het misschien al, de enige in het best wel drukke plaatsje Füssen, was ook defect…
Dan kom je op een punt dat je je serieus zorgen gaat maken. Voor de zekerheid nog even Aiways en de laadpasprovider gebeld maar dit was echt gewoon een gevalletje ‘Murphy’.
Aan de Supercharger
Maar er was ook een gelukje: er was even verderop ook een Tesla Supercharger-locatie, die ook voor andere EV-merken is opengesteld. Nu kun je – net als ik – heel wat van Elon Musk vinden maar in dit geval was dit voor ons dé uitkomst. Na wat gehannes met de app – daarin moet je behalve de betaalgegevens dus ook de adresgegevens invullen – werd de accu van de U5 netjes gevuld. De laadsnelheid leek met 75 kW wat lager maar hij laadde in ieder geval. Er stonden daar overigens auto’s van de meest uiteenlopende merken. Naast de Tesla’s en onze Aiways stond er ook een Cupra, Skoda, Volkswagen en MG te laden. Ondertussen snel een hapje eten en om half vier – in plaats van half 10 – konden we eindelijk op weg richting Italië.
De rest van de reis ging best wel voorspoedig. In de bergen trekt een elektrische auto en dus ook deze Aiways fantastisch en is het rijden ronduit plezierig. In Bolzano was het nog even zoeken naar de nogal verdekt opstelde snellader (foto boven) en de volgende laadpauze brachten we door bij een groot laadpark van Ionity. Om half elf kwamen we, in het pikkedonker en via een heel smal weggetje met haarspeldbochten, bij ons appartement aan. Een lange dag met nogal wat stress, maar dat lag zeker niet aan het rijden met de U5. Na zo’n lange dag merk je hoe fijn het is als een auto goede stoelen heeft, en hoe lekker ontspannen een elektrische auto rijdt.
In Italië
Op de heenweg kwamen we ter hoogte van de Brennerpas heel wat auto’s, caravans en campers tegen, waarvan de ruiten en/of dakluiken kapot waren. Dat zag er best wel dramatisch uit. Honderden mensen wiens vakantie abrupt werd afgebroken, en hun (recreatie)voertuig zwaar en soms onherstelbaar beschadigd. Brrr…. De nacht ervoor was er namelijk een hevig noodweer bij het Gardameer. Onze parkeerplaats was redelijk onbeschermd, vlak naast het kerkje. Toen er weer onweer voorspeld was, hebben we toch maar even aan onze gastheer gevraagd of we maatregelen moesten nemen (anders maar de slaapzakken en luchtbedden op het autodak). Hij vertelde ons dat die buien bijna alleen maar op de lage plekken bij het meer zelf voorkomen. Wij zaten dus hoog en droog. Onderstaand trouwens het minstens zo mooie en veel rustigere Lago d’Iseo.
Natuurlijk is de omgeving van het Gardameer behoorlijk toeristisch. In Salo, de dichtstbijzijnde grotere plaats, heeft een snellaadzuil bij een van de grotere supermarkten. Wij kwamen daar laat in de ochtend en het viel ons op dat de EV’s die zuil wel wisten te vinden, maar bijna meteen weer vertrokken. Er zou een storing in zitten. Maar verderop was ook een gewone 22 kW laadpaal en dat was voor ons voldoende omdat de accu nog vol genoeg was en we daar toch langer zouden parkeren. Bij terugkomst was de accu nagenoeg vol. Een paar dagen later waren we daar weer, en toen veel vroeger. Toch die snellader maar eens geprobeerd. Daar blijkt dat de aanhouder wint: als je het een tweede keer probeert, gaat hij wél laden. Nadat we de boodschappen gedaan hadden konden we met een goedgevulde accu weer verder.
Tijdens het rijden met de Aiways U5 in Italië liepen we maar tegen één nadeel aan: de weggetjes in de bergen zijn smal. Echt heel smal, en de hoeveelheid plekken om elkaar te passeren is minimaal. Dan is een relatief grote auto niet echt handig. We hadden overigens steeds geluk: als er überhaupt een tegenligger was, dan was dat net op een wat ruimer of breder stuk.
Oostenrijk
Na een week, waarbij we heerlijk hebben gewandeld, geflaneerd, gezond, gezwommen en steden als Verona en Vicenza hebben bezocht, was het tijd om maar Oostenrijk te gaan. Met een behoorlijk gevulde accu gingen we op weg. De route ging dwars door de Dolomieten richting Matrei in Osttirol. Uiteraard binnendoor, want je komt er immers voor de bergen en de natuur. Ook nu was het weer een plezier om met de Aiways U5 te rijden. Veel pasovergangen, bergweggetjes en haarspeldbochten. Kortom: geknipt voor de U5, al schieten die binnenwegen natuurlijk niet echt op. Als we de snelweg hadden gepakt dan was het een uur of vijf rijden, nu werd het zo’n beetje een hele dag. Maar wel veel leuker rijden en door een veel mooier en afwisselender landschap.
Onderweg hebben we gebruikt gemaakt van bovenstaande snellader in Fiera di Primiero en net over de Oostenrijkse grens staat er een snellader bij de M-Preis supermarkt in Sillian. Zo kwamen we na een lange dag met een bijna volle accu en volle boodschappentassen aan in Matrei.
Het opladen daar ging anders dan wij hadden verwacht. Bij nader inzien waren een aantal laadpunten wat minder openbaar dan ik dacht. Op het dorpspleintje is slechts één laadpunt beschikbaar. Dat was bijna altijd bezet en betalen ging – tegen een vrij fors tarief – alleen via de TIWAG-app. Gelukkig staat er onderaan de gondelbaan een snellader en een aantal 22 kW laadpalen. Aandachtspuntje: betalen kan daar niet met de laadpas, alleen met een creditcard.
Verder zijn er in Oostenrijk wel redelijk wat laadpalen en snelladers, maar hebben ze toch wel het nodige in te halen. Je ziet dat er wel het nodige nieuwe laadvoorzieningen geplaats worden hoor, maar voordat die via de reguliere apps te vinden zijn duurt het wel even. Ook is vaak even afwachten of je ze met de laadpas of creditcard moet betalen. Soms staan ze op het terrein van een garagebedrijf en zijn ze niet 24/7 bereikbaar.
Maar het kan ook beter. In Heiligenblut bijvoorbeeld, langs de route naar de Grossglocker Hochalpenstrasse, staat niet alleen een snellader maar ook nog eens 4 laadpalen. Met vaste laadkabels, en dat langs de doorgaande weg. Ook best een strategische plek, want als je écht bergop gaat rijden stijgt het verbruik zo naar de 40 kWh/100 km.
Terugweg
Ook in Kitzbühel, waar we op de terugweg langs reden, is een keurig snellaadpark langs de invalsroute. Ondanks het megagrote reclamebord reden we er in eerste instantie alleen voorbij omdat een touringcar het zicht naar de laadzuilen belemmerde.
Op de terugweg hebben we nog overnacht in de buurt van Rothenburg ob den Tauber. Ook daar was opladen niet zo’n probleem, behalve dan de wat hogere bezettingsgraad van de laadpunten.
De volgende dag gewoon langs de snelwegen opgeladen, wat geen enkel probleem was. Ook niet toen we vanwege een sanitaire stop ad-hoc een parkeerplaats opzochten. Die ene snellaadzuil zag er dan niet zo high-tech uit als onderstaand snellaadpark van Fastned maar hij deed ’t prima.
Al met al is het rijden met de Aiways U5 ons prima bevallen. Een fijne, ruime en comfortabele vakantieauto. Jammer dat hij geen navigatie heeft die én rekening houdt met de laadtoestand (SoC) van de accu én de snelladers langs de route. Wie daar wel over beschikt, hoeft echt niet bang te zijn om lange afstanden met een elektrische auto te rijden. Ook niet als die auto geen bovengemiddelde actieradius heeft. Als je die laadpauzes als écht pauzes beschouwt kom je dan wel iets later aan, maar wel extra uitgerust. Het vakantiegevoel begint dan al onderweg. 😊
