In korte tijd lanceerde Nio drie modellen in Nederland: De ET5, De EL7 en het topmodel de ET7. Natuurlijk hebben we er al mee gereden, maar slechts kort. Hoe is het om lange tijd met een Nio te leven? Hoe is het om lange tijd met de EV van het jaar 2023 te rijden? Dat gaan we het komende half jaar ervaren.
Snellader of accuswap?
Nou heeft Nio flink wat auto’s in de perspool zitten, toch is de ET7 exact hetzelfde exemplaar als die we eerder onder handen namen. Maar da’s alleen maar handig; onze stoelvoorkeur staat dus nog in het digitale systeem. Nu we het toch over het meubilair hebben. Er staan een stel fijne voorstoelen in de ruim vijf meter lange ET7. Hoe die stoelen bevallen als we er een rit mee maken naar de Alpen, dat gaan we deze zomer ervaren. We zijn voornemens om eens na te gaan of we in een uur of acht naar het midden van Europa kunnen sturen. Op de manier zoals we dat de afgelopen decennia deden. Dus lekker doorrijden en maximaal twee keer stoppen. Tijdens de eerste stop zullen we de accu wisselen, bij een Nio Power Swap Station, voor een vol exemplaar. Dat kan op steeds meer plekken, maar in elk geval ook net voor Frankfurt. De volgende stop is om zowel de auto als onszelf van energie te voorzien. Tijdens een half uurtje lunchen, kan de ET7 aan de snellader. Nio belooft 140 kW aan een DC-lader. In een half uur is de 100 kWh accu weer zo goed als vol, en kunnen we verder. Met een opgegeven rijbereik van 580 kilometer op een volle accu (dus de 100 kWh accu, niet de 75), en een praktische actieradius van een kleine 500 kilometer, moeten we dus met twee van dergelijke pitstoppen prima uit de voeten kunnen. Temeer omdat we in Duitsland vermoedelijk iets harder zullen rijden dan in Nederland, en de actieradius daar dus vermoedelijk eerder 400 kilometer is, dan 500.
Standaarduitrusting is zeer omvangrijk
Onze ET7 is uitgevoerd in de kleur Sunrise Beige, een standaard kleur, dus zonder meerprijs. Het staat de forse sedan zonder meer goed, hoewel het Southern Star, een fraaie kleur blauw, de Nio ook goed doet. Zoek je meer kleurmogelijkheden, dan zul je moeten uitwijken naar de kleinere, maar van dezelfde formaten accu te voorziene ET5. Deze is leverbaar in het prachtige Sunbathe Yellow, ongeveer de kleur waarin Volvo vroeger de roemrijke 850 T5-R leverde. De ET5 is in negen kleuren leverbaar, tegen vijf voor de ET7. De Nio rolt zijn kilometers op 20 inch wielen, zogenaamde Long Range exemplaren. Er zijn ook forsere wielen leverbaar, van 21 inch, met daar omheen relatief platte banden, die het rijbereik uiteraard beïnvloeden. Wat het rijbereik ook beïnvloedt, van elke auto, is het meetrekken van een aanhanger. Als je voor de optionele, inklapbare trekhaak gaat, mag je een caravan trekken van maximaal 2000 kilo. Een dergelijk flink trekgewicht zie je toch nog niet zo vaak bij een elektrische auto. Verder valt er weinig te kiezen. Niet zoals bij de gerenommeerde Zuid-Duitse merken, waar je bij de duurste modellen zo maar voor een halve ton aan opties kunt aanvinken. Een Nio is niet per se een prijspakker, maar de standaarduitrusting is derhalve zeer omvangrijk. Daar gaan we in een latere duurtestupdate dieper op in.
Comfortabel cruisen met verbluffende efficiëntie
Vooralsnog hebben we het prima naar ons zin in de ET7. Behalve dat we voorafgaand aan elke rit even het ‘speedwarning systeem’ moeten uitschakelen. Doe je dat niet dan piept de Nio alsof het brandalarm afgaat, zodra je maar een kilometer harder gaat dan de verkeersborden je opdragen. Het verbruik dat we tot op heden hebben gescoord is 20,3 kWh per 100 kilometer. En da’s zonder meer erg zuinig, voor een elektrische auto, maar zeker voor een EV van dit formaat. We hebben ook al diverse keren na een dag lang kriskrak door Nederland rijden rond de 18 kWh/100km gehaald. Met dank aan de lage luchtweerstand. Het komend half jaar lees en zie je op e-Drivers.com maandelijks een update over het wel en wee met de Nio ET7. Mocht je nou op- of aanmerkingen hebben over Nio of er wellicht zelf al één rijden, mail ons je meningen dan door, op redactie@e-drivers.com.
Tekst: Werner Budding camera: Adriaan van Gend
